Vriendschap is een illusie
Mijn naam is Bertine, 28 jaar en woon in een flat met kater Bart. Mijn ouders leven nog, en ook heb ik een broertje. Momenteel werk ik niet, solliciteer mij rot maar tot nu toe nog geen succes. Rolstoellers krijgen minder snel werk.
Mijn vrienden ziin heel belangrijk voor mij, ik klets graag met ze. De laatste tijd merk ik dat sommigen steeds wat afstandelijker worden. Vorige week nog, ik deed boodschappen ik zag Lars lopen en hij keek wel mijn richting op maar zag mij niet ofzo. Hij had zijn nieuwe vriendin bij zich, met haar kon ik niet zo goed overweg. Ze doet altijd of ik lucht ben. Nou, dat ben ik niet maar het is haar keuze om niet met mij te praten. Van Lars vind ik het wel jammer, we kijken graag horrorfilms met elkaar. Maar ik snap hem wel, ik zou ook helemaal opgaan in mijn nieuwe liefde als ik die zou hebben.
Ik appte ik met Kayla, mijn beste vriendin, met de vraag of ze zin had om even een terrasje te pakken. Al gauw kreeg ik een berichtje dat ze niet kon omdat ze hoofdpijn had. Oké, dan Sjoerd. Die kon niet ivm werk.
Balen zeg, geen enkele vriend kon. Sowieso werd ik de laatste tijd vaak afgewezen door hen. Ik zuchtte. Dan maar alleen..
Ik rolde naar onze stamkroeg want misschien was daar wel een bekende. Hoe dichterbij ik bij het terras kwam, hoorde ik wel heel bekende stemmen. Het waren mijn vrienden..!! Even bleef ik stil staan. Ik kreeg het warm en koud tegelijk en werd ook best boos. Ik rolde naar ze toe en zei hallo. Geschrokken gezichten, het gesprek viel stil. Ik merkte dat ik steeds bozer werd maar hield mij rustig. “Waarom hebben jullie niet gewoon gezegd dat jullie hier waren?” vroeg ik, Kayla en Sjoerd aankijkend.
“Ja, euh, sorry Bertine.” zegt Kayla. “Jullie hangen dus gewoon smoesjes op zodat jullie wel op het terras gaan zitten? En mij thuis laten?” ik merkte dat ik mij steeds minder kon beheersen. “Jullie willen de laatste tijd steeds vaker leuke dingen zonder mij doen, is het niet?” vroeg ik. Ik keek naar Kayla en wachtte op haar antwoord. “Nou ja, nu je het zo zegt. Ja, dat klopt. We vinden het leuk om met z’n vieren te gaan, met jou op stap gaan is zo’n gedoe iedere keer.” zegt Kayla terwijl ze naar haar schoenen kijkt. “Wat zeg je me nou?” roep ik uit, totaal geschokt. “Ja joh” hoor ik de vriendin van Lars zeggen, “ze schamen zich voor je, begrijp dat dan!”
Totaal verbijserd kijk ik van de een naar de ander, niemand durft naar mij te kijken. Ik ben met stomheid geslagen. “Had dat dan gewoon eerlijk gezegd. Wat zijn jullie laf!!” schreeuw ik en draai mijn rolstoel om en ga aan de andere kant van het terras zitten. De ober komt bij me en vraagt hoe het gaat. “Dit heeft tijd nodig. “ zeg ik vol verdriet. “Vriendschap is een illusie.” zegt de ober terwijl hij wegloopt. Ik glimlach, ondanks alle emotie. Hij heeft gelijk.
Herken jij iets van dit verhaal? Of wil je graag je verhaal kwijt? Laat een reactie achter!